Een post voor wie werkt, ontwerpt, bouwt. Voor wie betekenis zoekt, ook waar alleen maar urgentie lijkt te zijn.
Paus Franciscus zei bij de laatste opening van de Heilige Poort voor zijn dood woorden die blijven weerklinken: “Je hoeft niet bang te zijn, want de deur staat niet alleen open, maar wijd open. Je hoeft niet te kloppen”.
Paus Leo XIV heeft in zijn eerste kerstmis als Paus dit boodschap met bijzondere urgentie hernomen: “Vermijd het fren etische activisme dat het risico loopt Kerstmis te legen”. En opnieuw, tegen de kinderen van de pauselijke school van Castel Gandolfo: “Het is Kerstmis, we kunnen meer doen. Laten we meer doen voor vrede en eenheid in de wereld”.
Ik bleef bij deze woorden stilstaan. We kunnen meer doen. Niet als veroordeling van middelmatigheid, maar als uitnodiging om ons niet neer te leggen bij het minimum.
Kerstmis zegt het tegenovergestelde van alles wat we over werk geloven
In het beroepsleven besteden we de helft van de tijd aan kloppen. Kloppen bij deuren van klanten die misschien zullen antwoorden. Kloppen bij deuren van projecten die misschien zullen slagen. En wanneer de deur opengaat, is het vaak een kier: je moet je snel naar binnen wurmen, overtuigen, bewijzen, presteren. Altijd op proef, altijd voorwaardelijk.
Kerstmis zegt het tegenovergestelde: je bent er al. Je waardigheid hangt niet af van wat je produceert, hoeveel projecten je afsluit, hoeveel je factureert. God die baby wordt in een stal is geen theologie voor specialisten. Het is de meest verwoestende aankondiging voor ieder die onder druk werkt: je bent er al. De deur staat wijd open. Niet om verdiensten, om curriculum, om prestaties. Om het simpele, onbegrijpelijke feit dat je bestaat.
Don Luigi Giussani schreef: “Kerstmis is de herinnering aan de manier waarop de Heer zich aanwezig maakte”. Niet “zich verborg wachtend tot wij Hem zouden vinden”. Niet “voorwaarden stelde om gevonden te worden”. Hij maakte zich aanwezig. Punt.
Charlie Kirk en de prijs van dehumanisering
Afgelopen september werd Charlie Kirk – Amerikaans conservatief activist, vader van twee kleine kinderen, oprichter van Turning Point USA – vermoord terwijl hij sprak op een universiteitscampus in Utah. Een enkel schot in de nek terwijl hij een vraag van het publiek beantwoordde. Hij was 31 jaar.
Wat deze moord nog angstaanjagender maakt is niet alleen de brutaliteit van de daad, maar wat erna gebeurde. Video’s tonen enkele studenten die lachten en de dood vierden enkele minuten na de schoten. Professionals, academici, influencers juichten op sociale media. Een schrijfster van DC Comics verloor haar baan omdat ze publiekelijk juichte om de moord.
Wat maakt het mogelijk dat een mens juicht om de gewelddadige dood van een ander mens? Het antwoord is eenvoudig en angstaanjagend: wanneer je ophoudt de ander als persoon te zien. Wanneer hij “de vijand” wordt, “de fascist”, “het gevaar dat geëlimineerd moet worden”. Wanneer politieke ideeën meer tellen dan het menselijk leven.
Paus Leo XIV, over de kerststal: “God komt zonder wapens, zonder kracht, om de trots, het geweld, de hebzucht van de mens te overwinnen”. Kirk stierf omdat iemand dacht dat zijn ideeën zo gevaarlijk waren dat ze de dood verdienden. Hij stierf omdat we in extreme polarisatie vergeten zijn dat elke persoon oneindige waardigheid heeft, ook degene die precies het tegenovergestelde denkt van ons.
Voor zijn moord had Kirk in een interview met EWTN gezegd: “Ik wil herinnerd worden om mijn geloof, niet om mijn followers”. Hij had 7 miljoen followers, maar had begrepen dat succes een perfecte gevangenis kan worden. Het geeft je alles behalve het antwoord op: “En dus? Waarvoor dit alles?”
Wanneer werk een menselijke plek wordt (en geen overlevingsarena)
In onze sector – kantoorinrichting, architectuur, design, contract – zien we deze spanning elke dag. We ontwerpen mooie, functionele, ergonomische ruimtes. We creëren omgevingen waar mensen 8-10 uur per dag zullen doorbrengen gedurende 40 jaar van hun leven.
Maar verbeteren die ruimtes werkelijk het menselijk leven, of zijn het alleen maar efficiënte containers voor productiviteit? Het verschil zit niet in het design. Het zit in waarom we ontwerpen. In voor wie we ontwerpen.
Don Giussani: “Heel ons leven put zich uit, als betekenis, in het getuigenis afleggen voor de Heer, in het aan allen meedelen dat Hij gekomen is”. Vertaald voor wie niet gelooft: de betekenis van ons werk ligt niet in het werk zelf, maar in hoe wat we doen de mensen dient. Werkelijk. Niet retorisch.
Het meedogenloze realisme van Kerstmis
Paus Leo XIV citeerde don Antonio Pronzato, die bad: “Heer, ik vraag U om wat kwelling, wat onrust, wat wroeging. Met Kerstmis zou ik graag ontevreden zijn. Tevreden, maar ook ontevreden”.
Dit gebed is perfect voor wie serieus werkt. Tevreden over wat we bouwen, over de resultaten, over de projecten die werken. Maar ontevreden omdat we weten dat het beter kan, meer, met meer betekenis.
Kerstmis is niet het feest van verworven comfort. Het is het feest van God die zich radicaal ongemakkelijk maakt – geboren in een stal, niet in een paleis – om de mens te bereiken waar de mens is.
In het beroepsleven betekent dit: vermijd de echte moeilijkheden van onze klanten niet door je te verschuilen achter standaardoplossingen. Stel niet kast X of bureau Y voor omdat “dat is wat we altijd verkocht hebben”. Luister naar wat werkelijk nodig is. Vraag: “Wat is het echte probleem dat u probeert op te lossen?”
En maak je dan ongemakkelijk om de juiste oplossing te vinden. Ook als het meer tijd, meer studie, meer geduld vereist.
Het “verlangen naar iets anders”
Paus Leo XIV, in de algemene audiëntie van 17 december: “Het menselijk hart heeft hoop nodig, te weten dat het bestemd is voor volheid en niet voor gebrek”.
En opnieuw, don Pronzato hernemend: “Zet in onze ziel het verlangen naar iets anders”.
Dit is de heilige onrust van de echte professional. Het verlangen naar iets anders dan het al gedane, het al geziene, het “het is al goed genoeg zo”.
In mijn carrière heb ik twee types professionals ontmoet:
Type 1 – De Standaardiseerder: “We hebben het altijd zo gedaan, het werkt, waarom veranderen?”. Catalogi al klaar, fotokopie offertes, geen personalisatie. Efficiënt, zeker. Maar dood vanbinnen.
Type 2 – De Onrustige: “Ja, we hebben het altijd zo gedaan. Maar deze klant heeft een andere behoefte. Laten we iets nieuws proberen te bedenken”. Minder efficiënt, vermoeiender. Maar levend. En klanten voelen dat.
Don Giussani: “Kerstmis is het feest van de genegenheid, van Gods genegenheid voor de mens. Daarom moet Kerstmis onze capaciteit voor genegenheid onder ons doen ontploffen”.
Genegenheid. Niet efficiëntie, productiviteit, schaalbaarheid. Je geeft om wie tegenover je staat. De klant, de collega, de leverancier, de concurrent (ja, ook hij), de medewerker die een moeilijke tijd doormaakt.
Wat heeft dit alles te maken met kantoorinrichting?
Iemand zou kunnen denken: “Oké, mooi verhaal. Maar ik verkoop bureaus. Wat heb ik ermee te maken?”
Je hebt ermee te maken omdat elk bureau door een persoon bewoond wordt. Elke stoel ondersteunt een rug die misschien al jaren pijn doet. Elke kast bevat iemands arbeidsleven.
Wanneer ik een ergonomische stoel kies in plaats van een goedkope om 50 euro te besparen, zeg ik: “Jouw rug is meer dan 50 euro waard”. Het is een antropologisch oordeel, geen commercieel.
Wanneer ik een kantoor ontwerp met oog voor echte werkstromen in plaats van alleen Instagram-esthetiek, zeg ik: “Jouw dagelijkse moeite interesseert me”.
Wanneer ik naar een facility manager luister die zegt “we hebben geluidsproblemen in de open ruimte” en ik niet meteen willekeurige akoestische panelen voorstel maar ga kijken, meten, studeren, zeg ik: “Ik neem je serieus”.
Dit is het realisme van Kerstmis toegepast op werk: God lost problemen niet van bovenaf op met een toverstaf. Hij wordt vlees, komt in de moeite, doorkruist het met jou.
De wijd open deur in het concrete
Paus Leo XIV, in zijn kerstboodschap, zei iets krachtigs: “Vermijd doping shopping. Open onze huizen om armoede te verwelkomen. Nodig een arm gezin of zelfs maar één eenzaam persoon uit voor het kerstdiner”.
Geen abstracte theologie. Concrete gebaren.
In professionele dynamiek vertaalt zich dit in:
- Stop de positieoorlogen met collega’s en concurrenten. Oorlog kost energie die we kunnen gebruiken om klanten beter te dienen.
- Verlaat de kunstmatige verdelingen tussen “wij de goeden” en “zij de slechten”. Elke leverancier heeft iets te leren, elke concurrent heeft inzichten om van te leren.
- Je laten omhelzen betekent: accepteren dat we niet alles weten, dat we kunnen falen, dat om hulp vragen geen zwakte maar intelligentie is.
Don Giussani: “Hoe meer een mens het gevoel van mysterie heeft, hoe meer hij zich klein voelt voor het onmogelijke”. In werk betekent dit: operationele nederigheid. Ik weet veel dingen, maar niet alles. De klant weet sommige dingen die ik negeer. De jonge medewerker heeft inzichten die mijn ervaring niet meer ziet.
Wat te doen met dit alles op 26 december
Het probleem met mooie kersttoespraken is dat ze 24 uur duren. Op 26 december keren we terug naar kloppen op deuren, overtuigen, presteren, concurreren. Sluit de deur zich opnieuw?
Nee, als je één fundamenteel ding begrijpt: Kerstmis is niet 25 december. Het is een werkmethode.
De methode is: begin bij de persoon, niet bij het product.
Concreet voorbeeld. Klant vraagt: “Hoeveel kost dat bureau?”. Standaard antwoord: “€850 + BTW”. Kerstantwoord (dat wil zeggen: menselijk): “Voor ik u een offerte maak, kunt u me vertellen hoe u werkt? Brengt u veel uren achter de computer door? Heeft u ruimteproblemen? Werkt u vaak samen met anderen?”.
Het lijken banale vragen. Dat zijn ze niet. Omdat je zegt: je interesseert me, niet alleen je budget.
Resultaat? De klant voelt zich gezien. Geen offertenummer 2.347, maar een persoon met specifieke behoeften. En jij kunt de juiste oplossing voorstellen, niet degene die je de meeste marge geeft.
Is deze benadering economisch voordelig? Ja, maar op middellange tot lange termijn. Op korte termijn is het vermoeiender. Het vereist tijd, luisteren, personalisatie. Maar het creëert echte loyaliteit.
Voor wie niet gelooft: wat blijft er over van dit alles?
Ik heb een christelijke post geschreven. Ik weet het. Maar ik wil eindigen door me tot degenen te richten die denken “mooie woorden, maar ik geloof niet in God. Wat moet ik ermee?”
Wat overblijft is de antropologische intuïtie van Kerstmis: elke persoon heeft oneindige waardigheid, onafhankelijk van hoeveel hij produceert of hoeveel hij waard is op de markt.
Als je werkt uitgaande van dit – ook zonder in God te geloven – verandert alles. Je bent niet langer een verkoper die producten plaatst, je bent een oplosser van menselijke problemen. Je bent geen architect die plattegronden tekent, je bent een facilitator van een goed arbeidsleven.
Charlie Kirk zei in zijn toespraak over de universele natuurwet kort voor zijn dood: “Je hoeft niet gelovig te zijn om te erkennen dat er universele menselijke waarheden bestaan: de waardigheid van de persoon, de waarde van het leven, het belang van relaties”.
Dit is de gemeenschappelijke grond waar gelovigen en niet-gelovigen samen kunnen werken: respect voor het menselijke. Kirk werd vermoord door iemand die ophield het menselijke in hem te zien. Wij kunnen anders kiezen.
De laatste vraag (die we niet vermijden)
Paus Leo XIV: “Het hart wil hoop. Niemand kan leven zonder een betekenis die het contingente overstijgt”.
Ik vertaal voor ons die werken: Verwachten we iets groters van ons werk, of hebben we ons neergelegd bij “beter kan het niet”?
Want als we ons neergelegd hebben, wordt werk elegante overleving. Lonen, projecten, klanten, leveranciers, deadlines. Een oneindige lus waar alles werkt maar niets betekent.
Maar als we iets meer verwachten – werk dat betekenis heeft, echte professionele relaties, projecten die het leven van mensen werkelijk verbeteren – dan wordt elke dag een kans.
Luister ik echt naar die klant die spreekt, in plaats van al aan het antwoord te denken?
Stel ik de juiste oplossing voor, of die het gemakkelijkst voor mij is?
Behandel ik de leverancier als partner, of als kracht die naar beneden gedrukt moet worden?
Vorm ik jonge medewerkers, of gebruik ik ze alleen als arbeidskracht?
Don Giussani: “Men leeft uit liefde voor iets dat nu gebeurt”. Niet morgen. Niet wanneer ik dat resultaat bereikt zal hebben. Nu. In wat ik vandaag doe, in dit project, met deze klant, in dit telefoongesprek.
Conclusie (of beter: uitnodiging)
Deze Kerstmis wens ik je niet het gebruikelijke “fijne feestdagen en voorspoed”. Ik wens je het verlangen naar iets anders. De heilige onrust die je niet laat tevreden zijn met “het is al goed genoeg”.
Ik wens je wijd open deuren te vinden waar je verwachtte lang te moeten kloppen. En zelf wijd open deuren te zijn voor wie met je werkt.
Ik wens je te ontdekken dat werk een menselijke plek kan zijn, niet alleen prestatie. Dat een kantoor ontwerpen een zorghandeling kan zijn voor de mensen die het zullen bewonen. Dat een stoel verkopen een dienst kan zijn aan de waardigheid van wie erop zal zitten.
Het Kind in de kribbe is niet gekomen om op magische wijze onze professionele problemen op te lossen. Hij is gekomen om ons eraan te herinneren dat we mensen zijn, geen machines. En dat we als mensen kunnen werken, niet als efficiënte maar lege automaten.
Paus Leo XIV: “De kerststal herinnert ons eraan dat we deel uitmaken van een prachtig heilsavontuur waarin we nooit alleen zijn”.
Ook voor jou die deze post leest van een kantoorinrichtingsbedrijf. Ook voor jou die misschien hier toevallig op klikte. Ook voor jou die gelooft, of niet gelooft, of niet meer weet wat te geloven.
De deur staat wijd open. Je hoeft niet te kloppen. Je hoeft alleen te besluiten binnen te gaan.
Vrolijk Kerstfeest. Van de echte.
Geschreven voor blog.lamercanti.it – December 2025
Een post voor professionals die betekenis zoeken, niet alleen succes
About Marco Olivieri